Szczupak zawsze w topie.
Każdy wędkarz lubuje się w pokazywaniu swoich umiejętności i chwaleniu się swoimi największymi okazami, które
udało mu się wyciągnąć z wody. Opowieści o długotrwałych bojach z wielką rybą mogą trwać godzinami. Wśród czołówkowych ryb z tychże opowieści możemy znaleźć na pewno szczupaka.
Dla każdego łowiącego istnieje inne określenie dużego szczupaka. Niektórzy cieszą się już z pięciokilogramowych okazach, a inni czują satysfakcję dopiero, kiedy złowią okaz który dobije do dziesięciu kilogramów. Uśredniając wymagania, marzenia i samozadowolenie ustalmy, że duży szczupak przekracza siedem kilogramów.
Gdzie szukać szczupaka?
Szczupaki zamieszkują wody stojące lub płynące o umiarkowanym prądzie, z dobrze rozwiniętą roślinnością wodną w 
strefie przybrzeżnej. Doskonale radzą sobie w czystych wodach ze żwirowym dnem. Równie dobrze w żyznych jeziorach, nazywanych szczupakowymi, w których latem woda odznacza się małą przejrzystością. Fakt, że szczupak ma tak wielki obszar występowania, świadczy o jego dobrym dostosowaniu do różnych warunków środowiskowych. W górach spotyka się szczupaki do wysokości 1500 m n.p.m., występują także w słonawych przybrzeżnych wodach morskich (szczególnie Bałtyku).
Szczupak zdradza swoje miejsce żerowania, można go zaobserwować w miejscach dużych ławic jak i również przy skupiskach małych rybek. Atakuje drobnice z taką szybkością, że aż rybki wyskakują nad taflę wody. Często słychać ogromny plusk, przypominający wrzucenie ciężkiego przedmiotu do wody.
Jak poluje szczupak?
Szczupaki to drapieżniki stacjonarne, polujące na inne ryby z zasadzki. Zajmują stanowiska niedaleko brzegu i wypatrują ofiary ukryte wśród roślin, blisko powierzchni wody. Szczególnie chętnie zajmują stanowiska na skraju rozległych trzcinowisk. Podobnie jak pstrągi potrafią szybko dostosować swoją barwę do otoczenia. Pomimo swojej wielkości daje im to efekt, że są niemal niewidoczne, tak długo jak długo pozostają w bezruchu. Dotyczy to szczególnie młodych jednorocznych osobników, które pozostając w miejscach gęsto porośniętych roślinnością przybierają jasnozieloną barwę.
Niektóre szczupaki polują na zdobycz w strefie otwartej wody pelagialu (tzw. Szczupaki sielawowe). Płetwy: grzbietowa, ogonowa i odbytowa tworzą funkcjonalną całość i działają jak pióro wiosła, umożliwiając drapieżnikowi błyskawiczny wypad z kryjówki w stronę ofiary. Jeżeli szczupak nie pochwyci ofiary za pierwszym razem to z reguły już jej nie ściga, gdyż nie jest zdolny do szybkiego, długotrwałego pływania. Ofiarami szczupaka padają najczęściej ryby karpiowate. Oprócz nich zjada praktycznie wszystkie zwierzęta. Które jest w stanie połknąć, włączając w to żaby, niewielkie ssaki i młode ptaki wodne.
Poluje także na swój gatunek. Przy dużej liczebności szczupaki same rozwiązują problem nadmiernego zagęszczenia przez kanibalizm. W warunkach naturalnych nie spotyka się nadmiernie liczebnych populacji tego gatunku. Szczupak z reguły chwyta swoje ofiary w poprzek ciała, następnie obraca je i połyka zaczynając od głowy. Ostre, skierowane ku tyłowi zęby na podniebieniu i języku uniemożliwiają ofierze ucieczkę. Kiedy szczupak pochwyci dużą ofiarę, haczykowate zęby utrudniają mu wyplucie jej i zdarza się, że po zaatakowaniu zbyt dużej ryby, drapieżnik sam staje się ofiarą. Uduszony przez swoją zdobycz. Z drugiej strony, niejednokrotnie obserwowano szczupaki, którym z pyska wystawały jeszcze części dużej zdobyczy. Podczas kiedy jej fragment znajdujący się w żołądku był już w dużym stopniu strawiony. Dzięki temu szczupak może zjadać ryby niewiele ustępujące mu długością.
(Szczupak jest drapieżnikiem aktywnym w dzień, jego najważniejszym narządem oprócz linii nabocznej jest wzrok.)
Sposoby na złowienie szczupaka
Najczęstszym i najbardziej popularnym sposobem złowienia szczupaka jest spinning, nie należy bać się dużych 
przynęt np. wahadłówek czy błystek im więcej szumu narobi w wodzie nasza przynęta tym większe zainteresowanie wzbudzi w szczupaku, który czeka gdzieś sobie w okolicy i wypatruje – obserwuje.
Kolejnym sposobem połowu szczupaka jest tzw. metoda na żywca. Jest niewątpliwie najstarszą metodą znaną wśród wędkarzy i powoli odchodząca w zapomnienie, głównie ze względów etycznych. Oczywiście jej skuteczność jest niezaprzeczalna. Jest to normalna metoda spławikowa z wyjątkami:
- Spławik musi być bardzo duży, o wyporności co najmniej 8 gram
- Przypon obowiązkowo powinien być stalowy z pojedynczym haczykiem lub kotwicą
- Żywa rybka na haku lub kotwicy – nie każdą rybkę można używać w tej metodzie. Musimy przestrzegać regulaminu „Amatorskiego Połowu Ryb” i na haczyk może trafić tylko rybka wymiarowa nie objęta okresem ochronnym. Koniecznie złowiona na tym samym łowisku gdzie łapiemy na żywca. Regulamin zabrania kupowania rybek lub łapania na innych zbiornikach i przewożenia.
Zdarza się też złowić szczupaka na martwą rybkę, zasada ta sama co w żywcu, tylko że metoda martwej rybki zazwyczaj stosowana jest z metodą gruntową tzn duży ciężarek z krętlikiem na żyłce głównej i stalowy przypon którego szczupak nie przegryzie.
Najbardziej odpowiednią porą na szczupaka jest późny ranek lub wczesny wieczór wtedy szczupaki są najbardziej aktywne. Tylko pojedyncze przypadki trafiały się w nocy.